Cliënte Flora over (on)voorwaardelijke dienstbaarheid, licht en emoties – deel 3
Flora is vanaf juni 2020 met mij in contact voor ‘Begeleiding in bewustwording’. Tussen de sessies door schrijft zij verslagen die onder pseudoniem worden gepubliceerd op deze website. Deel 1 vind je hier.
Inmiddels zijn er al een aantal sessies met Ilona geweest. Ik merk dat ik mezelf en situaties bewuster meemaak. Ik ervaar meer rust nu ik mezelf steeds vaker los kan zien van situaties die bepaalde emoties triggeren. Het lukt me mijn ware intenties en gevoelens op te merken en ze de ruimte en lucht te geven die ze nodig hebben. Dit gebeurt soms nog onbewust of niet vanzelf. De afgelopen tijd waren er verschillende situaties waarin Ilona me er weer bewust van maakte.
Tijdens de wandeling met Ilona begin ik aan m’n verhaal. Zoals vaker gebeurt, ga ik er helemaal in op. Tijdens het vertellen gebeurt het me regelmatig dat ik me weer meegevoerd voel met emoties die ten tijde van mijn verhaal speelden. Ilona merkt het op. Ze vraagt me de (hele mooie bosrijke) omgeving in me op te nemen. Wees je bewust van waar je bent, hoe je loopt, wat je ziet, ruikt en voelt om je heen. Ook tijdens het vertellen. Kijk rechtop, vooruit. Meteen wanneer ik mijn blik vooruit werp en verder wil vertellen, voel ik hoe dit een verschil maakt. Er is meer dan alleen mijn verhaal. Ikzelf ben er ook. Het verhaal staat los van mij. Het is nu ook minder makkelijk om mezelf te identificeren met de emoties uit het verleden die in me opkwamen. Ik voel lucht en ruimte en kan met meer lichtheid verder vertellen.
In het verleden was ik in relaties vaak dienstbaar. Niet op een voor mij gezonde manier. Ik maakte mezelf geregeld ondergeschikt, want ik ging liever niet de confrontatie aan, om verschillende redenen. Ik neig naar de rol van de redder, zoals omschreven in de dramadriehoek. Ik wil helpend zijn. Onvoorwaardelijk dienstbaar. En daarmee bereiken dat iemand mij aardig en de moeite waard vindt. Dat is/was mijn manier van samen doen. Iets samen bereiken. Hierin schuilen ook minder oprechte, maar niet minder gevoelde, intenties. Achter het aardig zijn zit een verlangen. Het verlangen om geliefd te zijn, die fijne vriendin of collega. Bestaansrecht hebben. Ik was onvoorwaardelijk dienstbaar, omdat ik er onbewust iets anders voor terug wilde. Onvoorwaardelijk dienstbaar is grenzeloos gedrag. Op die manier kan ik niet goed voor mezelf zorgen.
Mijn empathisch vermogen zorgt ervoor dat ik mijn eigen grenzen en de ware inhoud voorbij ga. Dat kan dus leiden naar onvoorwaardelijke (ongezonde) dienstbaarheid. Soms gaat een gesprek of samenwerking onbewust en in een onderlaag ineens over mijn gevoel van bestaansrecht, het geliefd zijn, er mogen zijn, en in mindere mate het onderwerp waar het gesprek of de samenwerking over gaat.
Het lukt me nu steeds beter dat te scheiden en mijzelf bestaansrecht te geven. En de relaties met diverse mensen, bijvoorbeeld mijn ex of collega’s te laten gaan over het onderwerp, i.p.v. allerlei ‘issues’ die er bij mij bij komen. Ik hoef nu bijvoorbeeld minder graag die leuke, meewerkende, gezellige collega te zijn. Ik mag ook minder energie steken in iets wanneer dat voor mij beter uitkomt. Ik bedenk me nu; een werkrelatie mag ook alleen een werkrelatie zijn. Ik kom er achter dat ik altijd waak voor de sfeer. En ik doe heel hard m’n best om dat te sturen. Dat hoeft nu niet meer van mezelf. Voor zover dat al werkte. En wat een verademing is dat. Nu ineens ga ik nadenken met welk doel ik gesprekken aan ga en hoeveel ik daarin van mezelf wil laten zien en ‘geven’. Waar liggen mijn grenzen? Ik ben veel meer in en met mijzelf. Ik vind mezelf belangrijk. Eerst verticaal zoals Ilona zegt. En dan horizontaal. Daarna kijken wat we samen kunnen bereiken en wat de ander wil. Het voelt gek dat dit nu ineens tot me doordringt. Alsof ik de wereld én mijn eigen wereld anders ga bekijken. Ik laat me niet meer heen en weer trekken en me ertoe verleiden op alles te reageren wat op me af komt. Ik sta met m’n voeten op de grond en ben actief vanuit mijn energie en intentie.
Soms komt het gevoel van teleurstelling in mezelf naar boven. Wanneer het niet lukt. Dat ik toch ineens weer word overspoeld door emoties waarvan ik dacht dat ik die niet meer zou ervaren in sommige situaties. Ik probeer te accepteren dat het tijd kost die ingesleten patronen te veranderen.
Dat zijn momenten dat ik probeer te herinneren wat Ilona tegen me zei: dat mijn ongenoegen, frustraties en conflicten ervoor gezorgd hebben dat ik verder ben gaan zoeken naar andere oplossingen. Het heeft mij gestimuleerd om me verder te ontwikkelen en meer te weten te komen dan ik toen wist. Het is dus af en toe nodig om dat weer even te voelen. Niet zozeer om te weten waar ik vandaan kom, maar om actie te ondernemen en het proces, de uitkomst, het doel te finetunen. Ieder moment kan dan een uitnodiging zijn om mezelf weer beter te leren kennen.
Het moment dat ik met Ilona in het bos liep en ik dit besef kreeg, was ik euforisch! Ik zag het licht! En nu besef ik me ook dat het dus niet 1 moment is, van het licht zien, het weten, en dat het dan lukt. Ook dat is een proces. En komt oefening bij kijken. Oefeningen om dat inzicht om te zetten in gedrag. En ik wil daar op een lichte en vriendelijke manier met mezelf mee om te gaan.
—
Heb je interesse in een kennismakingsgesprek? Klik dan op deze stralende button.
Je vindt er een aanvraagformulier en beknopte info over vorm, locatie en duur van het gesprek.
Graag eens tot ziens! Vriendelijke groet, Ilona
