Cliënt Woud ervaart angst en kijkt omhoog – deel 2

Woud is vanaf mei 2020 met mij in contact voor ‘Begeleiding in bewustwording’. Van elke sessie schrijft hij een verslag dat anoniem wordt gepubliceerd op deze website. 

Ilona komt een tweede maal op bezoek. Dit keer is het plan te gaan wandelen in de bosrijke omgeving van mijn woonplaats maar ik voel me enigszins opgelaten. Het wandelen is een dingetje geworden de laatste maanden en bovendien heb ik door allerlei gedoe maar mondjesmaat kunnen werken aan mijzelf met de ankers die mij de vorige keer door haar waren aangereikt. Niet dat ik er geen aandacht aan wilde schenken maar door de waan van de dag zat het er gewoon niet in. Dit te moeten toegeven aan haar voelde als een soort van falen. Alsof ik haar in de steek had gelaten terwijl zij zich juist inzet voor mij. Gelukkig was ze al blij dat ik toch iedere dag opstond met die ankers in gedachten, en dat ik, wanneer ik de ruimte voelde, er toch mee aan de slag ging. Al was het nog zo beperkt. Opgelucht begin ik aan mijn wandeling met haar.

Het eerste stuk van de wandeling voert over een pad dat iets te druk gebruikt wordt naar mijn mening. De angst die ik de afgelopen weken had opgebouwd werd bewaarheid, ik voel me onzeker. We slaan al snel een zijpad in dat ons richting het bos zal brengen, iets sneller dan via de andere route die, als het rustiger is, juist heel mooi is. Tijdens de wandeling bespreken we de vorige sessie en mijn gevoel daarbij. Ik moet hierbij af en toe nadenken over wat ik zeggen wil en hoe ik dat zeggen wil. Dat gaat, zoals bij zoveel mensen, gepaard met naar beneden staren terwijl ik mijn gedachten probeer te verzamelen. Ilona wijst me al snel op deze houding en adviseert me om gewoon vooruit te blijven kijken. Dan mis ik ook al dat moois niet terwijl ik denk. Ik kijk op en kan niet anders dan beamen wat zij mij juist vertelde. Sterker, het hielp me zelfs om de gedachten te ordenen.

Het valt me niet mee om mijn jarenlange manier van handelen om te buigen. En niet alleen de houding bij het nadenken. Ook het altijd gericht zijn op de ander, de focus extern leggen in plaats van intern. De ratio voorrang geven op de emotie. Allemaal handelingen, of manieren van omgaan met, die er in de loop der jaren ingeslopen zijn. Het niet meer wandelen is er ook zo eentje. Wandelen is een activiteit waarmee ik mij de afgelopen jaren enorm heb vermaakt, waardoor ik anders naar mijn leven ben gaan kijken. Wandelen is een goede ondersteuning gebleken bij mijn strijd tegen een levenslange depressieve stoornis. Door een blessure aan mijn knie ben ik daar halverwege 2018 ineens, noodgedwongen, mee gestopt. En net op het moment dat ik het gevoel kreeg weer te kunnen starten, gooide de pandemie roet in het eten. Ik durfde, door mijn focus op de maatregelen van anderhalve meter etc., niet meer voor mijn plezier buiten te komen (nu moet ik eerlijk bekennen dat ik sowieso al graag binnen vertoef). Mijn oude manieren van handelen, het wandelen (we bespreken de rondes die ik normaal loop, ik heb er meerdere qua tijdsduur en lengte) en het effect op me en andere zaken bespreken we in alle rust tijdens de voettocht door het mulle zand, tussen de bomen, het gekwetter van vogels en de begroeting van een incidentele voorbijganger of fietser door.

Deze wandeling helpt me weer inzien dat ik, ondanks mijn mentale ruimte (of beter, het gebrek eraan) wel opnieuw zou kunnen starten met mijn contemplatieve voettochten. Het voelt weer prettig om lekker vrij in de natuur te wandelen en om mijn gedachten te ordenen. Ilona bemerkt dit ook en het wordt mijn nieuwe anker. De dagen tussen deze sessie en de volgende benutten om zoveel ik kan te wandelen.

Ik kan nu al verklappen dat het niet makkelijk gaat zijn ;-).

—

Heb je interesse in een kennismakingsgesprek? Klik dan op deze stralende button.
Je vindt er een aanvraagformulier en beknopte info over vorm, locatie en duur van het gesprek.
Graag eens tot ziens! Vriendelijke groet, Ilona