Cliënt Woud
In mei 2020 was Woud (pseudoniem) met mij in contact voor Begeleiding in bewustwording. Van twee sessies schreef hij de hiernavolgende verslagen over zijn gedachten en gevoelens.
Deel 1 – “Mijn ziel blootgeven en gedachten die alle kanten op slingeren”
“Ilona ken ik al een tijdje, en zij mij. Hoe goed zij mij kent, bleek uit haar reactie in een privé bericht op een social media platform. Ik had daar iets geplaatst waarop veel mensen reageerden, echter zonder de kern van mijn stukje te raken. Ik bedankte iedereen vriendelijk voor hun antwoorden en adviezen, al kon ik er niet zo heel veel mee.
Ilona’s reactie verraste me echter. Als enige bleek zij wel de kern te hebben begrepen en vroeg mij of het misschien een goed idee zou zijn om contact met elkaar op te nemen. Zo geschiedde dus. We videobelden en een gesprek ontspon waarin van alles voorbijkwam. Uit dit contact ontstond een afspraak om mijn problematiek wat duidelijker te krijgen. In eerste instantie was het een gesprek waar ik tegenop zag: weer mijn ziel blootgeven aan iemand. Een stap welke ik niet zo makkelijk zet en de laatste paar jaar te vaak heb moeten zetten. Noodgedwongen, want ik was vastgelopen in mijn eigen denkpatronen.
Nu, alweer een tijdje verder in het ontrafelen van mijn ingesleten patronen, drong zich een nieuw probleem op; een pandemie waardoor ik het risico liep (en op het tijdstip van schrijven nog steeds loop) om te veranderen in een echte kluizenaar. De opgelegde maatregelen zorgden voor stress en ongemak waardoor ik mijzelf meer en meer binnenshuis opsloot. Niet in staat het patroon te doorbreken. Ilona doorzag het probleem. Zij herkende ook mijn roep om hulp. Heel eerlijk, deze hulpvraag was niet zo duidelijk in de tekst terug te zien, ik heb namelijk moeite met het vragen van hulp.
Ilona kwam kort na ons gesprek op een middag bij mij thuis. Omdat het de eerste sessie was, zijn we eerst gaan achterhalen waarmee ik nu precies kamp. Dat kostte wat moeite, openstellen is niet natuurlijk voor me. Het probleem zit hem bij mij vooral in hoe ik omga met emoties.
“Dat kostte wat moeite, openstellen is niet natuurlijk voor me. Het probleem zit hem bij mij vooral in hoe ik omga met emoties.”
De combinatie hoog IQ en hoog EQ zorgt vaak voor een enorme strijd tussen ratio en emotie en helaas wint over het algemeen bij mij de ratio. Mijn emoties daarmee reducerend tot een onderwerp van studie. Niet wat ik wil. Ik wil mijn emoties dezelfde aandacht schenken als mijn ratio, maar hoe doe ik dat? Na jaren van zoeken naar oplossingen via mindfulness, therapieën en diverse andere mogelijkheden ben ik er nog steeds niet achter.
Met elkaar kwamen we een heel eind die eerste sessie. Een hele prestatie want ik ben geneigd af te dwalen tijdens gesprekken. Zaken die ik mij herinner, waarvan ik denk dat ze duidelijkheid kunnen verschaffen maar uiteindelijk het geheel juist vertroebelen. Onderwerpen die ik graag aanpak om maar niet bloot te geven wat ik zo moeilijk bloot geef. De waan van de dag die mij meer bezighoudt dan mijn problematiek, enzovoort. Ilona’s geduld, vakkundigheid en doelgerichtheid wisten mij er alsnog doorheen te slepen.
Ze gaf me een aantal ankers waarop ik mij kan richten tussen de eerste en de volgende afspraak. En ik moet nu leren deze ankers toe te passen.
Een hele uitdaging met een brein dat alle kanten op slingert.”
Deel 2 – “Blik vooruit en ogen open helpt bij het ordenen van gedachten”
“Ilona komt een tweede maal op bezoek. Dit keer is het plan te gaan wandelen in de bosrijke omgeving van mijn woonplaats maar ik voel me enigszins opgelaten. Het wandelen is een dingetje geworden de laatste maanden en bovendien heb ik door allerlei gedoe maar mondjesmaat kunnen werken aan mijzelf met de ankers die mij de vorige keer door haar waren aangereikt. Niet dat ik er geen aandacht aan wilde schenken maar door de waan van de dag zat het er gewoon niet in.
Dit te moeten toegeven aan haar voelde als een soort van falen. Alsof ik haar in de steek had gelaten terwijl zij zich juist inzet voor mij. Gelukkig was ze al blij dat ik toch iedere dag opstond met die ankers in gedachten, en dat ik, wanneer ik de ruimte voelde, er toch mee aan de slag ging. Al was het nog zo beperkt. Opgelucht begin ik aan mijn wandeling met haar.
Het eerste stuk van de wandeling voert over een pad dat iets te druk gebruikt wordt naar mijn mening. De angst die ik de afgelopen weken had opgebouwd werd bewaarheid, ik voel me onzeker. We slaan al snel een zijpad in dat ons richting het bos zal brengen, iets sneller dan via de andere route die, als het rustiger is, juist heel mooi is. Tijdens de wandeling bespreken we de vorige sessie en mijn gevoel daarbij. Ik moet hierbij af en toe nadenken over wat ik zeggen wil en hoe ik dat zeggen wil. Dat gaat, zoals bij zoveel mensen, gepaard met naar beneden staren terwijl ik mijn gedachten probeer te verzamelen.
“Dan mis ik ook al dat moois niet terwijl ik denk. Ik kijk op en kan niet anders dan beamen wat zij mij juist vertelde. Sterker, het hielp me zelfs om de gedachten te ordenen.”
Ilona wijst me al snel op deze houding en adviseert me om gewoon vooruit te blijven kijken. Dan mis ik ook al dat moois niet terwijl ik denk. Ik kijk op en kan niet anders dan beamen wat zij mij juist vertelde. Sterker, het hielp me zelfs om de gedachten te ordenen.
Het valt me niet mee om mijn jarenlange manier van handelen om te buigen. En niet alleen de houding bij het nadenken. Ook het altijd gericht zijn op de ander, de focus extern leggen in plaats van intern. De ratio voorrang geven op de emotie. Allemaal handelingen, of manieren van omgaan met, die er in de loop der jaren ingeslopen zijn. Het niet meer wandelen is er ook zo eentje. Wandelen is een activiteit waarmee ik mij de afgelopen jaren enorm heb vermaakt, waardoor ik anders naar mijn leven ben gaan kijken. Wandelen is een goede ondersteuning gebleken bij mijn strijd tegen een levenslange depressieve stoornis.
Door een blessure aan mijn knie ben ik daar halverwege 2018 ineens, noodgedwongen, mee gestopt. En net op het moment dat ik het gevoel kreeg weer te kunnen starten, gooide de pandemie roet in het eten. Ik durfde, door mijn focus op de maatregelen van anderhalve meter etc., niet meer voor mijn plezier buiten te komen (nu moet ik eerlijk bekennen dat ik sowieso al graag binnen vertoef).
Mijn oude manieren van handelen, het wandelen (we bespreken de rondes die ik normaal loop, ik heb er meerdere qua tijdsduur en lengte) en het effect op me en andere zaken bespreken we in alle rust tijdens de voettocht door het mulle zand, tussen de bomen, het gekwetter van vogels en de begroeting van een incidentele voorbijganger of fietser door.
Deze wandeling helpt me weer inzien dat ik, ondanks mijn mentale ruimte (of beter, het gebrek eraan) wel opnieuw zou kunnen starten met mijn contemplatieve voettochten. Het voelt weer prettig om lekker vrij in de natuur te wandelen en om mijn gedachten te ordenen. Ilona bemerkt dit ook en het wordt mijn nieuwe anker. De dagen tussen deze sessie en de volgende benutten om zoveel ik kan te wandelen.
Ik kan nu al verklappen dat het niet makkelijk gaat zijn 😉.”
“Ilona komt een tweede maal op bezoek. Dit keer is het plan te gaan wandelen in de bosrijke omgeving van mijn woonplaats maar ik voel me enigszins opgelaten. Het wandelen is een dingetje geworden de laatste maanden en bovendien heb ik door allerlei gedoe maar mondjesmaat kunnen werken aan mijzelf met de ankers die mij de vorige keer door haar waren aangereikt. Niet dat ik er geen aandacht aan wilde schenken maar door de waan van de dag zat het er gewoon niet in.
Dit te moeten toegeven aan haar voelde als een soort van falen. Alsof ik haar in de steek had gelaten terwijl zij zich juist inzet voor mij. Gelukkig was ze al blij dat ik toch iedere dag opstond met die ankers in gedachten, en dat ik, wanneer ik de ruimte voelde, er toch mee aan de slag ging. Al was het nog zo beperkt. Opgelucht begin ik aan mijn wandeling met haar.
Het eerste stuk van de wandeling voert over een pad dat iets te druk gebruikt wordt naar mijn mening. De angst die ik de afgelopen weken had opgebouwd werd bewaarheid, ik voel me onzeker. We slaan al snel een zijpad in dat ons richting het bos zal brengen, iets sneller dan via de andere route die, als het rustiger is, juist heel mooi is. Tijdens de wandeling bespreken we de vorige sessie en mijn gevoel daarbij. Ik moet hierbij af en toe nadenken over wat ik zeggen wil en hoe ik dat zeggen wil. Dat gaat, zoals bij zoveel mensen, gepaard met naar beneden staren terwijl ik mijn gedachten probeer te verzamelen.
“Dan mis ik ook al dat moois niet terwijl ik denk. Ik kijk op en kan niet anders dan beamen wat zij mij juist vertelde. Sterker, het hielp me zelfs om de gedachten te ordenen.”
Ilona wijst me al snel op deze houding en adviseert me om gewoon vooruit te blijven kijken. Dan mis ik ook al dat moois niet terwijl ik denk. Ik kijk op en kan niet anders dan beamen wat zij mij juist vertelde. Sterker, het hielp me zelfs om de gedachten te ordenen.
Het valt me niet mee om mijn jarenlange manier van handelen om te buigen. En niet alleen de houding bij het nadenken. Ook het altijd gericht zijn op de ander, de focus extern leggen in plaats van intern. De ratio voorrang geven op de emotie. Allemaal handelingen, of manieren van omgaan met, die er in de loop der jaren ingeslopen zijn. Het niet meer wandelen is er ook zo eentje. Wandelen is een activiteit waarmee ik mij de afgelopen jaren enorm heb vermaakt, waardoor ik anders naar mijn leven ben gaan kijken. Wandelen is een goede ondersteuning gebleken bij mijn strijd tegen een levenslange depressieve stoornis.
Door een blessure aan mijn knie ben ik daar halverwege 2018 ineens, noodgedwongen, mee gestopt. En net op het moment dat ik het gevoel kreeg weer te kunnen starten, gooide de pandemie roet in het eten. Ik durfde, door mijn focus op de maatregelen van anderhalve meter etc., niet meer voor mijn plezier buiten te komen (nu moet ik eerlijk bekennen dat ik sowieso al graag binnen vertoef).
Mijn oude manieren van handelen, het wandelen (we bespreken de rondes die ik normaal loop, ik heb er meerdere qua tijdsduur en lengte) en het effect op me en andere zaken bespreken we in alle rust tijdens de voettocht door het mulle zand, tussen de bomen, het gekwetter van vogels en de begroeting van een incidentele voorbijganger of fietser door.
Deze wandeling helpt me weer inzien dat ik, ondanks mijn mentale ruimte (of beter, het gebrek eraan) wel opnieuw zou kunnen starten met mijn contemplatieve voettochten. Het voelt weer prettig om lekker vrij in de natuur te wandelen en om mijn gedachten te ordenen. Ilona bemerkt dit ook en het wordt mijn nieuwe anker. De dagen tussen deze sessie en de volgende benutten om zoveel ik kan te wandelen.
Ik kan nu al verklappen dat het niet makkelijk gaat zijn 😉.”
Ilona:
Ben je na het lezen van de ervaringen van deze (voorheen) cliënt benieuwd wat Begeleiding in bewustwording in jouw leven kan betekenen? Heb je de indruk dat je mijn hulp wilt bij 'iets' in jouw leven waar bewustwording het echte verschil gaat maken?
Overweeg dan een eerste sessie aan te vragen; dit is een volwaardige sessie van 90 minuten tegen een verlaagd tarief, waarin we kennismaken en je direct op inhoud en gevoel ervaart wat mijn begeleiding voor jou kan doen. Ook mogelijk is een gratis korte kennismaking van 30 minuten!
